ZDJĘCIE RENTGENOWSKIE – METODA PRAWIDŁOWEJ DIAGNOZY LEKARSKIEJ.
Skrótu RTG, używa się najczęściej, mając na myśli zdjęcie rentgenowskie. Jest to rodzaj dwuwymiarowego obrazu, jaki rejestruje się podczas prześwietlenia. Metoda ta, została wynaleziona na przełomie XIX i XX wieku, a pierwsze zdjęcie przy jej pomocy, wykonał Artur Fuchs – pracownik firmy Kodak. Do wykonania zdjęcia tą metodą, potrzebne jest wykorzystanie wiązek promieni rentgenowskich. Promieniowanie rentgenowskie, jest typem promieniowania jonizującego i ulega tzw. rozproszeniu komptonowskiemu, co oznacza, że kontrast obrazu zdjęcia, wykonanego tym sposobem, zaciera granice między tkanką miękką, a kością. Najczęściej, obiektami zdjęć i prześwietleń, są nasze organy wewnętrzne. Technika RTG, jest często używaną przez lekarzy, metodą diagnostyczną, która cieszy się wśród nich, dobrą opinią oraz ceniona jest za swoją niezawodność.
Kto odkrył promieniowanie RTG?
Odkrycia promieni RTG, dokonał niemiecki fizyk, Wilhelm Conrad Röntgen. Naukowiec urodził się w 1845 roku w niemieckiej miejscowości Lennep. Jego rodzice zajmowali się handlem. Otrzymał on, za swoje odkrycie w 1901 roku Nagrodę Nobla, która jednocześnie była pierwszą, tego typu nagrodą w dziedzinie fizyki. Zostały one nazwane jego nazwiskiem. Prowadził również badania własności ciał poddawanych wysokim ciśnieniom, kapilarnego przepływu płynów, sprężystości, przewodnictwa cieplnego kryształów i piezoelektryczności. Od 1 listopada 2004, jego nazwisko znalazło się w nazwie pierwiastka chemicznego – roentgena – znanego wcześniej jako unununium.
Rentgen – jak to działa?
W większości krajów promienie Roentgena nazywane są promieniami X lub promieniowaniem X. Promieniowanie rentgenowskie jest promieniowaniem elektromagnetycznym i powstaje podczas wyhamowywania elektronów. Długość jego fal, mieści się w zakresie od ok. 10 pm do 10 nm. Pm (pikometr) jest jednostką podwielokrotności metra i równy jest jednej milionowej mikrometra. Natomiast,symbol nm (nanometr), odpowiada jednej miliardowej metra. Generowane najczęściej przez lampę rentgenowską, promieniowanie RTG o bardzo dużej przenikliwości, przechodzi częściowo przez ciało pacjenta, a następnie przez błonę rentgenowską. Jest ona rodzajem błony fotograficznej, czułej na promieniowanie rentgenowskie. Promieniowanie, które nie zostanie całkowicie pochłonięte przez tkanki pacjenta, powoduje zaczernienie błony i w efekcie tak właśnie powstaje zdjęcie rentgenowskie. W swojej pierwotnej postaci, jest ono negatywem i w takiej formie zdjęcia są wywoływane i analizowane przez lekarzy.
Prawidłowy opis oraz analiza zdjęć.
Pojęciami służącymi lekarzom do wyjaśnienia tego, co przedstawia dane zdjęcie rentgenowskie, są przejaśnienie i zacienienie. Przejaśnienie to miejsce, gdzie do błony dotarła duża ilość promieniowania i powstało jej zaczernienie, natomiast zacienienie jest miejscem, do którego promieniowanie RTG nie dotarło, ponieważ zostało pochłonięte przez żywe tkanki obrazowanego obiektu, jakim jest w tej sytuacji, człowiek. Jonizacja promieniowania, sprawia, że na zdjęciach, zaciera się granica pomiędzy tkanką miękką, a kością. Dlatego, niekiedy, by polepszyć jakość obrazu i postawić na jego podstawie lepszą diagnozę lekarską, stosuje się tzw. kontrast, czyli środki chemiczne, które mają na celu zacieniowanie, niektórych struktur organów wewnętrznych. Tego typu oraz inne przydatne informacje na ten temat oraz inne mu pokrewne, znajdziecie państwo na stronie https://tomma.com.pl/badanie/rtg/. Zdjęcia rentgenowskie, oprócz tradycyjnego zastosowania do obrazowania złamanych kości i diagnozowania chorób płuc, wykorzystuje się także, do wykonywania badania rentgenowskiej tomografii komputerowej. Jest to metoda, która pozwala na diagnozowanie, na podstawie uzyskanych obrazów (przekrojów) badanych obiektów.
