Stanowi istotną część układu odpornościowego, w związku z czym jest narażony na bezpośrednie działanie patogenów chorobotwórczych. Wytężona praca migdała gardłowego nie pozostaje bez konsekwencji – przerośnięty trzeci migdał może dawać objawy stanowiące bezpośrednią kwalifikację do zabiegu jego usunięcia. Jakie powinny Cię szczególnie zaniepokoić? Koniecznie przeczytaj!
Najczęstsze objawy przerostu trzeciego migdała
Do zagadnienia jakim jest trzeci migdał u dziecka może dojść zarówno u dzieci, jak i u dorosłych, czego konsekwencją może być szereg uciążliwych objawów. Wśród najczęstszych wymienia się:
– zablokowany i niedrożny nos, charakterystyczny przede wszystkim dla dzieci. Dziecko oddycha wyłącznie ustami;
– niedosłuch i nawracające, wysiękowe zapalenie ucha;
– problemy zakłócające normalny sen, w tym bezdech, częste wybudzanie się, zmęczenie i obniżona koncentracja;
– chrapanie, pojawiające się u dorosłych, jak również – u dzieci;
– ból gardła związany z nadmiernym wysuszeniem błony śluzowej;
– powiększenie okolicznych węzłów chłonnych.
Objawy, które wymagają interwencji lekarskiej
Nie należy lekceważyć żadnych niepokojących objawów, mogących świadczyć o przeroście trzeciego migdała. Tym bardziej że obok tych najczęstszych występują również te poważniejsze – oddychanie przez nos, mowa nosowa i nieprzyjemny zapach z ust, a ich konsekwencje mogą być niebezpieczne. Często też rzutują na dorosłe życie. Nieleczony trzeci migdał może być bowiem przyczyną nadpobudliwości, zmiany w obrębie twarzoczaszki i jej nieprawidłowy rozwój, wady zgryzu, nieprawidłowy rozwój mowy, a także – problemy z koncentracją. W przypadku najmłodszych dodatkowo może dojść do wycofania i zamknięcia w sobie, a w skrajnych przypadkach – nocnego moczenia.
Kiedy usunięcie trzeciego migdała jest konieczne?
Nietrudno zauważyć, że lekceważenie objawów (jakichkolwiek!) patologicznego przerostu trzeciego migdała może mieć poważne konsekwencje. Samodzielna ocena stanu i rozmiaru tkanki limfatycznej jest niemożliwa – mimo to rodzicom zaleca się każdorazową konsultację niepokojących objawów ze specjalistą. Stały monitoring stanu zdrowia pacjenta i dodatkowa diagnostyka pozwolą ocenić, czy kwalifikacja do zabiegu jest zasadna. W wielu przypadkach bowiem możliwe jest skuteczne leczenie farmakologiczne, niemniej nie należy wdrażać go na własną rękę.
